Το χωριό μπορεί να αναφέρεται από τον 15ο αιώνα αλλά οι ντόπιοι κάτοικοι πρέπει να εγκαταστάθηκαν εκεί το πρώτο μισό του 19ου αιώνα.
Δηλαδή γύρω στα 1820 ή 1830 όταν, λόγω της επανάστασης του 1821, πολλοί Έλληνες μετακινήθηκαν σε άλλες περιοχές.
Μέχρι το 1850 λοιπόν το χωριό κατοικούνταν από τους απογόνους των πρώτων αποίκων που ήταν 30 περίπου στον αριθμό και κατάγονταν από τη Θεσσαλία, την Ήπειρο, τη Χαλκιδική, τη Κοζάνη και την Κατερίνη. Σ’αυτούς προστέθηκαν και άλλοι 9 το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, που ήρθαν σαν γαμπροί ή σαν νέοι άποικοι από τα γύρω χωριά (Νικόκλεια, Σησαμιά,Δημητρίτσι, Θολός, Σοχός, Απιδιές).
Από το 1900 μέχρι το 1920 έρχονται άλλοι 4 γαμπροί από τα γύρω χωριά (Δημητρίτσι, Νικόκλεια, Σησαμιά ).
Στα 1913 έρχεται στο χωριό ο πρώτος πρόσφυγας απ’ τον Πόντο, που λιποτάκτησε από τον τουρκικό στρατό όπου υπηρετούσε. Μετά από λίγο έρχεται και η οικογένειά του.
Στα 1918 εγκαθίστανται στο χωριό δυο οικογένειες από τη Θράκη.
Το 1923 φτάνουν στο χωριό 15 οικογένειες προσφύγων από τον Πόντο, τη Θράκη και τη Μ. Ασία. Την ίδια χρονιά οικογένειες προσφύγων εγκαθίστανται στα σπίτια των Τούρκων στο Κοπάτς-ντερέ και στον Τζουμά-μαχαλά.
Την δεκαετία 1930-40 οι πρόσφυγες εγκαταλείπουν τα χωριά αυτά.
Πέντε οικογένειες από το Κοπάτς-ντερέ μετακομίζουν στη Βέργη.
Το 1936 έρχεται από τις Σέρρες για να δουλέψει το νερόμυλο ένας πρόσφυγας και παραμένει στο χωριό.
Από το 1935-50 έρχονται στο χωριό 4 οικογένειες από τη Μπέρβα (Βερτίσκο) και τη Χωρούδα.
Τη δεκαετία 1940-50 εγκαθίστανται στο χωριό 2 οικογένειες προσφύγων (ποντιακής καταγωγής) από τη Δράμα και μια οικογένεια Βλάχων από τη Βλάστη Κοζάνης.
